kyn – Søkjesida til Grunnmanuskriptet og Aasen-ordboki

Søkjesida til Grunnmanuskriptet (1935, rettshavar: Språksamlingane ved UiB) og Norsk Ordbog (1873, Ivar Aasen)

GM	Aasen
kyn (`y) n. l. ætt, familie (oftast utt. "kjøn", sjl.). Det kippest i kynet, sjå kippa I. B. Å. 2. slag, art med umsyn til økslingsorgan (jfr. hokyn l., og hankyn l.), Å. 3. (gram.) ei uppdeling i sume mål av nomen, pronomen og artiklar, som i nokon mun gjeng etter kyn 2., men òg etter formelle tilhøve (jfr. hankyn 2., hokyn 2. og inkjekyn), B. 4. såfrø eller plantar til å setja; oftast um setjepotetor (jfr. sådkyn) (Førde, Halsa i Sfj). "Eg vil ha dei potatene te kyn"; "set kyn´e inn i varmen!" Rl. Gn. kyn, ætt, slag, vis. Um tilfanget: Tilfanget kjem frå Grunnmanuskriptet hjå Universitetet i Oslo, den gongen Universitetet i Oslo dreiv Språksamlingane og åtte Grunnmanuskriptet. Søkjesida deira låg ei stund nede både tidt og ofte, og slik vart fyrsteutgåva av denne søkjesida til og lagt ein løynd stad på folk.uio.no (som var langt stødugare en edd.uio.no) til eige bruk. Sidan tok Universitetet i Bergen yver Språksamlingane – og rettane til tilfanget, medan denne søkjesida flutte til ordboki.no då folk.uio.no-tenesta vart lagd ned. Tilfanget skal vera likt, men framsyningi skil seg noko.	Kyn (y’), n. Slægt, Familie. (Lyder oftest som Kjøn). G.N. kyn. Det kippest i Kynet, s. kippast. – Ogsaa: Kjøn (sexus). Mannkyn, Kvendkyn (s. Slag). Ordet er lidet brugeligt. Um tilfanget: Tilfanget kjem frå Norsk Ordbog av Ivar Aasen (gjevi ut i 1873). Fyrr hadde Universitetet i Oslo ei netutgåva liggjande ute, men søkjesida gjekk på ryggen ei stund etter at Språksamlingane vart førde yver til Universitetet i Bergen, og ingi ny sida er komi upp der. Difor vart denne søkjesida til, bygd upp av nyo med di søkjesida til UiO alt var daud. Tilfanget er bygt på ei digital utgåva av Norsk Ordbog som flaut umkring på netet i litt ulike utgåvor. Me hev gjort sume rettingar i samsvar med papirutgåva frå 1873 og lagt på merknader i uppslag som peikar til fyrre eller næste uppslaget.

Aasen

kyn (`y) n.
   l. ætt, familie (oftast utt. "kjøn", sjl.). Det kippest i kynet, sjå kippa I. B. Å.
   2. slag, art med umsyn til økslingsorgan (jfr. hokyn l., og hankyn l.), Å.
   3. (gram.) ei uppdeling i sume mål av nomen, pronomen og artiklar, som i nokon mun gjeng etter kyn 2., men òg etter formelle tilhøve (jfr. hankyn 2., hokyn 2. og inkjekyn), B.
   4. såfrø eller plantar til å setja; oftast um setjepotetor (jfr. sådkyn) (Førde, Halsa i Sfj). "Eg vil ha dei potatene te kyn"; "set kyn´e inn i varmen!" Rl. Gn. kyn, ætt, slag, vis.

Um tilfanget:
Tilfanget kjem frå Grunnmanuskriptet hjå Universitetet i Oslo, den gongen Universitetet i Oslo dreiv Språksamlingane og åtte Grunnmanuskriptet. Søkjesida deira låg ei stund nede både tidt og ofte, og slik vart fyrsteutgåva av denne søkjesida til og lagt ein løynd stad på folk.uio.no (som var langt stødugare en edd.uio.no) til eige bruk. Sidan tok Universitetet i Bergen yver Språksamlingane – og rettane til tilfanget, medan denne søkjesida flutte til ordboki.no då folk.uio.no-tenesta vart lagd ned. Tilfanget skal vera likt, men framsyningi skil seg noko.

Kyn (y’), n. Slægt, Familie. (Lyder oftest som Kjøn). G.N. kyn. Det kippest i Kynet, s. kippast. – Ogsaa: Kjøn (sexus). Mannkyn, Kvendkyn (s. Slag). Ordet er lidet brugeligt.

Um tilfanget:
Tilfanget kjem frå Norsk Ordbog av Ivar Aasen (gjevi ut i 1873). Fyrr hadde Universitetet i Oslo ei netutgåva liggjande ute, men søkjesida gjekk på ryggen ei stund etter at Språksamlingane vart førde yver til Universitetet i Bergen, og ingi ny sida er komi upp der. Difor vart denne søkjesida til, bygd upp av nyo med di søkjesida til UiO alt var daud. Tilfanget er bygt på ei digital utgåva av Norsk Ordbog som flaut umkring på netet i litt ulike utgåvor. Me hev gjort sume rettingar i samsvar med papirutgåva frå 1873 og lagt på merknader i uppslag som peikar til fyrre eller næste uppslaget.