Søkjesida til Grunnmanuskriptet (1935, rettshavar: Språksamlingane ved UiB) og Norsk Ordbog (1873, Ivar Aasen)


GMAasen
snø m. nedburd som lagar seg når temperaturen i lufti er under frysepunktet og som er samsett av små, kvite krystallar; òg um eit lag av sovoren nedburd på jordi. Å. - Ordet finst i ymse former: "snø" (Austl o.fl.), Å, "snjo" (Nhl, Vo, Shl, Tel, Li, med b. form "snjorinn" Har), Å, R, R3, NH. "snjou´e" (Åmli i Rbg), "snøv" (Nfj); R3, "snjø" (Hal, Va o.fl.), Å, "snjöv" (Roms, Ndm, Snm), Å, R, "snjor" (el. "snjor´e") (Tel, med b. form "snjoren" og dat. "snjore" Set), "snor" (Tel), "snjov" "snjog", "sjog" (Gbr), Å, "snóg" (NGbr, Seljord i Tel), R, "sjo" (sumst. i Tel), "sny" (No, Trysil), Å. - Gn. snjár, snjór, snær m.
snø v. I. (dd) = snoa v. I. (Va). "Dæ snødde frå di", det stod ein vindgufs frå det. Å.


Um tilfanget:
Tilfanget kjem frå Grunnmanuskriptet hjå Universitetet i Oslo, den gongen Universitetet i Oslo dreiv Språksamlingane og åtte Grunnmanuskriptet. Søkjesida deira låg ei stund nede både tidt og ofte, og slik vart fyrsteutgåva av denne søkjesida til og lagt ein løynd stad på folk.uio.no (som var langt stødugare en edd.uio.no) til eige bruk. Sidan tok Universitetet i Bergen yver Språksamlingane – og rettane til tilfanget, medan denne søkjesida flutte til ordboki.no då folk.uio.no-tenesta vart lagd ned. Tilfanget skal vera likt, men framsyningi skil seg noko.

Snjo, m. Snee, faldende Sneeflokker; ogsaa et Sneelag paa Jorden. Brugt i forskjellig Form: Snjo (Snioo), Voss, Hard. Shl. Tel., Snjor (eller Snjor’e), Sæt. Tel., Snor, Tel. (Tinn), Sjo (Hitterdal); Snjov, Snjog, Sjog, Gbr., Snjøv (ø’), Sdm., Snjø, Hall. Vald. og fl., Snø, Østl. og fl., Sny, Nordl. ogsaa i Østerd. (Trysil). G.N. snjó’r, snjá’r, snæ’r. (Gen. snjóvar). Ang. snáv, Ght. snéo, Goth. snaivs. Jf. Sv. snö, i Dial. snio, snjö, sniv, sny. Formen Snjor i Sætersd. vedbliver ogsaa om en Endelse tillægges; saaledes: Snjoren, og: i Snjore (Dativ); ligesaa: snjorutt, adj.
snoa, v.n. (ar),
  1) lufte, blæse lidt; især om en kold Vind fra et Dalstrøg; s. Snoa, f. Temmelig alm. Sv. Dial. sno og snå).
  2) snage, snuse efter noget. Sogn. Andre St. snaa. (Jf. snaala, snaassa, snopa). – Afvigende Former ere: snoga (lufte, blæse), Gbr., og snø (-r, dde), Vald. “Dæ snødde fraa di”: der stod en Luftning af det.
Snø, m.s. Snjo.
snø, v.n. (r, dde), lufte; s. snoa.


Um tilfanget:
Tilfanget kjem frå Norsk Ordbog av Ivar Aasen (gjevi ut i 1873). Fyrr hadde Universitetet i Oslo ei netutgåva liggjande ute, men søkjesida gjekk på ryggen ei stund etter at Språksamlingane vart førde yver til Universitetet i Bergen, og ingi ny sida er komi upp der. Difor vart denne søkjesida til, bygd upp av nyo med di søkjesida til UiO alt var daud. Tilfanget er bygt på ei digital utgåva av Norsk Ordbog som flaut umkring på netet i litt ulike utgåvor. Me hev gjort sume rettingar i samsvar med papirutgåva frå 1873 og lagt på merknader i uppslag som peikar til fyrre eller næste uppslaget.