Søkjesida til Grunnmanuskriptet (1935, rettshavar: Språksamlingane ved UiB) og Norsk Ordbog (1873, Ivar Aasen)


GMAasen
svida (í) v. I (svid, sveid, svide) el. svi (svir, sveid, svide)
   l. verta svidd, verta ein grand brend, t.d. um mat; visna, turka upp av hete, um gras og korn. Det var so turt at graset sveid av. Å.
   2. kjennast som bit eller stikking på hudi, um hete eller kulde. Vinden var so kald at han sveid. Å.
   3. valda ei kjensle av brenning eller verk, gjera vondt, um sår eller såra lemer. (I denne tyd. oftast med linn bøygn.: "svider, svidde, svidt"). Det sveid (svidde) i såret. Å, Sn.
   4. (yf.) lida for eitkvart, kjenna dei leide fylgjone av noko. Han fekk ~ for det. Å. - Gn. svíða, vst., svida (trans.), òg verkja.
svida (í) v. II (d) brenna eitkvart på yverflata; lata mat som skal kokast få for mykje hete (utan å røra i han) so han vert skjemd og smakar vondt (sml. brenna); brenna av med eld eller med gloande jarn. Å. ~ grauten. ~ av. ~ på eit merke. Sn. (Ordet fell stundom saman med fyrre ordet (@svida I.) i bøygning), Å.
svida (ì) v. I (a) hava ei kjensle av svide eller brenning, t.d. når ein er svolten (Nam). "Æg svéa 'punn brøst`a". "De svårte sviar kje, de kvite biar kje", ordl. til orsaking når ein er skiten (VTel). R. Sml. gn. svíða (dd), d.s.
svida (ì) v. II (a) fara lett og snøgt NRy), R. Sml. gn. sviðuleikr, eit slag leik. Sjå svidda, svidra II, T.


Um tilfanget:
Tilfanget kjem frå Grunnmanuskriptet hjå Universitetet i Oslo, den gongen Universitetet i Oslo dreiv Språksamlingane og åtte Grunnmanuskriptet. Søkjesida deira låg ei stund nede både tidt og ofte, og slik vart fyrsteutgåva av denne søkjesida til og lagt ein løynd stad på folk.uio.no (som var langt stødugare en edd.uio.no) til eige bruk. Sidan tok Universitetet i Bergen yver Språksamlingane – og rettane til tilfanget, medan denne søkjesida flutte til ordboki.no då folk.uio.no-tenesta vart lagd ned. Tilfanget skal vera likt, men framsyningi skil seg noko.

svida (ii), v.n. (svid, sveid, svidet, i’),
  1) svides, forbrændes; f. Ex. om Mad; ogsaa: visne eller fortørres af Hede; om Græs og Korn. Det var so turt, at Graset sveid av. (Mange St. svia og svei).
  2) svide, stikke, bide paa Huden; om Hede, og tillige om Kulde; f. Ex. Vinden var so kald, at han sveid.
  3) svie, smerte; om Saar eller saarede Lemmer. I denne Betydning oftere svag Bøining: svider (svie), svidde, svidt. G.N. svída (ir); Sv. svida (sved). – Ogsaa figurlig: lide for noget, føle slemme Følger deraf. Han fekk svida fyre det.
svida, v.a. (er, de), svide, brænde paa Overfladen, afsvide med Ild eller med opglødet Jern. Mest alm. svia, svie; i Nfj. og Sdm. svide. G.N. svída. Particip svidd (ii). Bøiningen af dette og det foregaende Ord bliver tildeels forvexlet.
Svida (i’), f. en sveden Plet, et Stykke Jord som er ryddet ved Afbrænding. Afvig. Svea (Svee). Indh. Guldal, Østerd. Svia, Nhl. (Sv. svedja). Hertil nogle Gaardsnavne, sædvanlig skrevne “Svee”. – Adskilt herfra er et Svid, n. som synes at betyde en aaben eller rummelig Plads (ligt Isl. svid), men ellers kun betragtes som et Stedsnavn. Indh. (i Formen Sve).


Um tilfanget:
Tilfanget kjem frå Norsk Ordbog av Ivar Aasen (gjevi ut i 1873). Fyrr hadde Universitetet i Oslo ei netutgåva liggjande ute, men søkjesida gjekk på ryggen ei stund etter at Språksamlingane vart førde yver til Universitetet i Bergen, og ingi ny sida er komi upp der. Difor vart denne søkjesida til, bygd upp av nyo med di søkjesida til UiO alt var daud. Tilfanget er bygt på ei digital utgåva av Norsk Ordbog som flaut umkring på netet i litt ulike utgåvor. Me hev gjort sume rettingar i samsvar med papirutgåva frå 1873 og lagt på merknader i uppslag som peikar til fyrre eller næste uppslaget.